پروژه|بستان

من ازت معذرت می‌خوام که در جواب به «عزاداری‌هات قبول باشه!» نگفتم «همچنین».

من معذرت می‌خوام اما فکر می‌کنم همه‌ش تقصیر خودته. اگر دستت نخورده بود و اون پیام متعفن و نفرت‌انگیز رو فوروارد نمی‌کردی، تمام حسن ظن‌هایی که برای تو در وجودم ذخیره کرده بودم به یک باره دود نمی‌شدن. با هر صدایی که از حنجره‌ی تو خارج می‌شه و به گوش من می‌رسه اون پیام، اون روز و شب‌ها که فکرهای ترسناک و تهوع‌آور به سرم زد و اون صبح‌ها که به امید پاک شدن اون پیام چشم باز می‌کردم میاد جلوی چشم‌هام و فقط به این دلیل دهن‌م رو باز نمی‌کنم و فحشی نمی‌دم که تو خیلی خیلی ساده‌لوحانه، فکر می‌کنی چون زیر اون پیام دو تا تیک نیومد یعنی من هم ندیدم‌ش...

ای کاش دستت نمی‌خورد و لگد نمی‌زدی به حسن‌ظن‌های من!

چرا ای‌طو شد پَ؟!

این روزها اتفاق‌هایی که بخوام در موردشون این‌جا بنویسم کم نیست!

محرم و عزاداری‌ها، استاد راهنمای پروژه، بی‌جنبگی در وقت‌گذرانی روزمره با بعضی آدم‌ها و اهلِ فراهانِ متولدشده در قطر(!).

ولی انگار چیزی از درون بهم می‌گه که نگو، ننویس، تعریف نکن! بهم می‌گه فرض کن تو گفتی، نوشتی، تعریف کردی، چه فرقی به حال چه کسی داره و چه چیزی به چه کسی اضافه می‌کنه؟

فکر می‌کنم جلسه‌ی گزارش پروژه‌ی امروز، طلسم رو شکست و من به آغوش گرم باهیا بازگشتم. :دی

ستیز

شاعر می‌فرماد که:

سر تو دعوااست بین دل و عقل‌م...